1^ W rozumieniu art. 98 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego

2^ W rozumieniu art. 155 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego

3^ W rozumieniu Art. 112¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego

4^ W rozumieniu art. 25 Ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym

na terytorium tego państwa

1. inne dziecko) a wykorzystywanym (dziecko) z uwagi na wiek lub stopień rozwoju zachodzi relacja siły, opieki czy zależności; do innej formy wykorzystywania seksualnego dzieci zalicza się wyzyskiwanie seksualne np. wykorzystanie dziecka lub jego wizerunku do tworzenia materiałów przedstawiających seksualne wykorzystywanie,

2. zaniedbywanie dziecka - chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie fizycznych i psychicznych potrzeb dziecka; może przyjmować formę nierespektowania praw dziecka, co w rezultacie prowadzi do zaburzeń w jego zdrowiu i/lub rozwoju; do zaniedbywania dziecka dochodzi w relacjach dziecka z osobą zobowiązaną do opieki, wychowania, troski i ochrony,

3. przemoc rówieśnicza – sytuacja gdy dziecko doświadcza różnych form nękania ze strony rówieśników, dotyczy działań bezpośrednich lub z użyciem technologii komunikacyjnych (np. za pośrednictwem Internetu i telefonów komórkowych); występuje gdy szkodliwe działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter systematyczny (powtarzalność), a sprawcy bądź grupa sprawców mają przewagę nad pokrzywdzonym;

1. osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci – kierownik praktyki zawodowej – Żanetta Babilińska-Grodzicka, sprawującą nadzór nad prawidłowym stosowaniem standardów ochrony dziecka w podmiocie oraz ich aktualność;

2. osoba udzielająca wsparcia dziecku – kierownik praktyki zawodowej – Żanetta Babilińska-Grodzicka odpowiedzialną za opracowanie planu wsparcia dziecku i monitorowanie jego realizacji;

3. osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach zagrażających małoletniemu - kierownik praktyki zawodowej – Żanetta Babilińska-Grodzicka;

4. dane osobowe dziecka - wszelkie informacje umożliwiające identyfikację dziecka, w tym jego imię i nazwisko, wizerunek;

5. Standardy/Procedura – niniejsze Standardy Ochrony Małoletnich.

Rozdział II

Zasady bezpiecznych relacji

§ 3.

Zasady bezpiecznych relacji personel–dziecko

1. Personel podmiotu zna i stosuje zasady bezpiecznych relacji personel–dziecko.

2. Naczelną zasadą wszystkich czynności podejmowanych przez personel jest działanie dla dobra dziecka i w jego najlepszym interesie. Personel traktuje dziecko z szacunkiem i podmiotowo. Podmiotowy stosunek do dziecka oznacza, że podejmując decyzje dotyczące dziecka, należy poinformować je o tym, wysłuchać jego opinii oraz, o ile to możliwe i bezpieczne, uwzględniać jego potrzeby.

3. Zasady bezpiecznych relacji personelu z dziećmi obowiązują każdego członka personelu podmiotu, a także każdą dorosłą osobę mającą kontakt z dziećmi znajdującymi się pod opieką podmiotu, jeśli kontakt ten odbywa się za zgodą podmiotu i/lub na jej terenie. Znajomość i zaakceptowanie zasad są potwierdzone podpisaniem oświadczenia.

4. Bezpieczne relacje personelu z dziećmi opierają się na poniższych zasadach:

1. obowiązek traktowania dzieci-pacjentów w sposób podmiotowy;

2. zakaz stosowania przemocy wobec dziecka w jakiejkolwiek formie;

3. zakaz krzyczenia, zawstydzania, ignorowania, szantażowania dziecka w celu udzielenia świadczenia zdrowotnego;

4. zakaz ograniczania kontaktu dziecka z opiekunem podczas udzielania świadczenia zdrowotnego (należy uwzględnić wolę dziecka);

5. zakaz nawiązywania jakichkolwiek relacji o charakterze seksualnym czy romantycznym;

6. zakaz nawiązywania kontaktów prywatnych z dzieckiem - realizowanie kontaktu z dzieckiem powinno odbywać się w godzinach pracy, za pomocą kanałów służbowych i w celach związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych;

7. zakaz utrwalania wizerunku dziecka (filmowanie, nagrywanie głosu, fotografowanie) dla potrzeb prywatnych; dozwolone jest rejestrowanie wizerunku dla celów dokumentacji medycznej, naukowych lub dydaktycznych, po uzyskaniu zgody rodzica lub opiekuna i dziecka; rekomendowane jest, aby do celów rejestracji wizerunku dziecka używać przeznaczonych w tym celu urządzeń służbowych;

8. zakaz przyjmowania pieniędzy, prezentów od dziecka i jego opiekuna ani wchodzić w relacje jakiejkolwiek zależności wobec dziecka lub opiekunów dziecka, które mogłyby prowadzić do oskarżeń o nierówne traktowanie bądź czerpanie korzyści majątkowych i innych.

5. Stosowanie zasad bezpiecznych relacji personelu z dziećmi uwzględnia sytuację dzieci małoletnich ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, w tym z niepełnosprawnościami. W przypadku takiej potrzeby podmiot korzysta z pomocy psychologa lub innego specjalisty.

6. Każdy członek personelu w kontakcie z dzieckiem:

   1. przedstawia się i mówi, kim jest, jaka jest jego rola w opiece nad pacjentem, na czym będzie polegać udzielane świadczenie zdrowotne;

   2. komunikuje się z dzieckiem w sposób życzliwy i cierpliwy, okazuje empatię i dobrą wolę w rozmowie;

   3. zachowuje uczciwość i dobre intencje;

   4. przekazuje dziecku informacje w sposób dostosowany do jego wieku, przy użyciu prostego języka; informuje o tym, co robi i co się z nim dzieje/będzie dziać; sprawdza, czy dziecko rozumie, co się będzie działo i jakie będą skutki działań medycznych lub terapeutycznych;

   5. upewnia się, czy dziecko wie, że może zawsze zadawać pytania członkom personelu;

   6. zwraca się do dziecka po imieniu w formie preferowanej przez dziecko, respektuje jego tożsamość i ekspresję;

   7. korzysta z alternatywnych form komunikacji z dzieckiem, które tego potrzebuje;

   8. zachowuje wrażliwość kulturową, szanuje i równo traktuje każde dziecko bez względu na jakiekolwiek cechy, w tym specjalne potrzeby, niepełnosprawność, rasę, płeć, religię, kolor skóry, pochodzenie narodowe lub etniczne, język, stan cywilny, orientację seksualną, stan zdrowia, wiek, zdolności, przekonania polityczne lub status społeczny.

   1. Należy zadbać, by dzieci posiadały wiedzę, że jeżeli:

   1. mają jakikolwiek problem, obawiają się lub doznają przemocy, w tym doświadczyły zachowania wskazanego w zasadach bezpiecznych relacji jako niedopuszczalne ze strony członka personelu podmiotu, innego dziecka, opiekuna dziecka, innej osoby bliskiej, lub innej osoby, albo

   2. były świadkiem niewłaściwych, niezrozumiałych lub niejasnych zachowań, w tym wskazanych w zasadach bezpiecznych relacji jako niedopuszczalne wobec innego dziecka ze strony członka personelu podmiotu, innego dziecka, opiekuna dziecka, innej osoby bliskiej, lub innej osoby

   - mają prawo i możliwość rozmowy na ten temat z osobą odpowiedzialną za ich ochronę lub inną zaufaną osobą z personelu podmiotu, która podejmie działania, aby udzielić wsparcia, z zachowaniem szacunku do ich prywatności.

   2. „Zasady bezpiecznych relacji” w wersji dla dzieci stanowią załącznik nr 2 do niniejszych Standardów.

    

   § 4.

   Prawo dziecka do informacji i wyrażenia zgody na udzielenie świadczenia zdrowotnego

   1. Personel powinien udzielić dziecku przystępnej informacji o stanie jego zdrowia.

   2. Małoletni, który ukończył 16 lat, lub jego przedstawiciel ustawowy mają prawo do uzyskania od osoby wykonującej zawód medyczny przystępnej informacji o stanie zdrowia pacjenta, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu, w zakresie udzielanych przez tę osobę świadczeń zdrowotnych oraz zgodnie z posiadanymi przez nią uprawnieniami.

   3. Małoletni, który ukończył 16 lat ma prawo do wyrażenia zgody na udzielenie świadczenie zdrowotne.

   4. Małoletni, który ukończył 16 lat ma prawo do wyrażenia sprzeciwu co do udzielenia świadczenia zdrowotnego, pomimo zgody przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego. W takim przypadku wymagane jest zezwolenie sądu opiekuńczego.

   § 5.

   Prawo dziecka do prywatności

   1. Każdy członek personelu ma obowiązek szanować prawo dziecka do prywatności. Należy poinformować dziecko o tym, że ma prawo do poufności ze strony personelu medycznego, jeśli dana informacja nie zagraża życiu lub zdrowiu dziecka i dotrzymanie poufności nie wiąże się ze złamaniem prawa. Jeśli zajdzie potrzeba ochrony dziecka bądź wystąpi inna sytuacja, z którą wiąże się ujawnienie określonych danych na temat dziecka, należy go o tym jak najszybciej powiadomić, wyjaśniając sytuację.

   2. W trakcie udzielania świadczenia zdrowotnego należy zapewnić, w miarę możliwości, obecność rodzica, opiekuna dziecka lub innej osoby bliskiej wskazanej przez dziecko, chyba że dziecko sobie tego nie życzy.

   3. Personel udziela świadczeń zdrowotnych dbając o komfort pacjenta i z poszanowaniem jego godności i intymności. Należy zawsze uprzedzać o swoim działaniu, pytać o zgodę opiekuna dziecka lub samo dziecko. Podczas udzielania świadczenia zdrowotnego należy odsłaniać ciało dziecka partiami.

   4. Kontakt fizyczny z dzieckiem niezwiązany z udzielaniem świadczenia zdrowotnego może odbywać się wyłącznie za zgodą dziecka i zgodnie z jego potrzebą. Przed przytuleniem, pogłaskaniem czy wzięciem dziecko na kolana, aby np. je pocieszyć lub uspokoić, należy zapytać je, czy tego potrzebuje.

   5. W przypadku pracy z dzieckiem, które doświadczyło krzywdzenia, w tym seksualnego, fizycznego bądź zaniedbania należy zachować ostrożność i dystans w celu ochrony dziecka. Zawsze należy tłumaczyć dziecku jakie i dlaczego stawiamy granice.

   6. Należy uszanować trudne emocje dziecka związane z pobytem w podmiocie, jego prawo do zmiany nastroju, zmiany zdania oraz potrzebę oswojenia się z nową sytuacją i miejscem.

   7. Każde dziecko ma prawo, aby opiekunowie towarzyszyli mu podczas udzielania świadczeń zdrowotnych, zawsze gdy tego potrzebuje. Należy zadbać o to, aby opiekun był informowany o bieżącej sytuacji medycznej dziecka, a także uwzględniać rolę opiekuna w opiece nad dzieckiem, przygotowaniu go do świadczeń i uspokajaniu dziecka.

   § 6.

   Zasady kontaktów z dzieckiem

   1. 1. Członek personelu powinien kontaktować się z dzieckiem:

   1. 1. 1. w celach związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych;

         2. w godzinach pracy;

         3. na terenie praktyki bądź drogą poczty elektronicznej lub telefonicznie lub za pośrednictwem innych służbowych kanałów komunikacji.

   1. 2. Jeżeli po godzinach pracy praktyki zachodzi konieczność:

   1. 1. 1. nawiązania kontaktu z dzieckiem lub jego opiekunem należy to uczynić przy wykorzystaniu służbowego e-maila albo telefonu służbowego;

         2. spotkania z dzieckiem - może to nastąpić po wyrażeniu zgody przez opiekuna dziecka.

   1. 3. Ograniczenia, o których mowa w ust. 1 i 2, nie mają zastosowania w przypadku zagrożenia dobra dziecka. W takiej sytuacji należy podjąć działania mające na celu zapewnienie dziecku bezpieczeństwa oraz niezwłocznie zgłosić kierownictwu praktyki a następnie sporządzić szczegółową notatkę służbową z opisem zdarzenia i przekazać ją osobie odpowiedzialnej za ochronę dzieci (kierownictwu praktyki).

      4. W przypadku, gdy z uwagi na bezpieczeństwo dziecka uzasadnione jest, aby dziecko miało możliwość kontaktu z członkiem personelu poza godzinami jego pracy i poza służbowymi kanałami komunikacji, w sytuacji gdy dziecko nawiąże taki kontakt, każdorazowo osoba ta ma obowiązek odnotować to w formie notatki służbowej i poinformować osobę odpowiedzialną za ochronę dziecka.

   Rozdział III

   Personel - rekrutacja, odpowiedzialność za Standardy

   § 7.

   Zasady bezpiecznej rekrutacji personelu

   1. Przed zatrudnieniem danej osoby w podmiocie lub nawiązaniem współpracy w innej formie i powierzeniem jej obowiązków polegających na pracy z dzieckiem należy ustalić kwalifikacje tej osoby oraz podjąć działania w celu ustalenia czy posiada kompetencje do pracy z dzieckiem oraz wykluczyć ryzyko wystąpienia z jej strony zagrożenia dla dobra dziecka i zagrożenia jego bezpieczeństwa.

   2. W trakcie rekrutacji należy uzyskać:

   1) dane osobowe kandydata, takie jak imię (imiona) i nazwisko, datę urodzenia, dane kontaktowe, potwierdzone sprawdzeniem dokumentu tożsamości;

   2) informacje dotyczące:

   1. wykształcenia kandydata,

   2. kwalifikacji zawodowych kandydata,

   3. przebiegu dotychczasowego zatrudnienia kandydata.

   3. W celu uzyskania dodatkowych informacji o kandydatce podmiot może wystąpić do niego o przedstawienie referencji z poprzednich miejsc zatrudnienia (od poprzedniego pracodawcy) lub wskazanie kontaktu w celu pozyskania referencji. Nieprzedłożenie ww. dokumentu nie może wywoływać negatywnych konsekwencji dla kandydata.

   4. Wszystkich kandydatów/osoby, które będą miały kontakt z dziećmi, niezależnie od stanowiska i formy zatrudnienia podmiot zobowiązany jest do sprawdzenia w:

   1. Rejestrze Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym (dostęp ograniczony);

   2. Rejestrze osób, wobec których Państwowa Komisja do spraw przeciwdziałania wykorzystaniu seksualnemu małoletnich poniżej lat 15 wydała postanowienie o wpisie.

   5. Wydruk z Rejestrów oraz oświadczenie, o którym mowa w ust. 6, należy przechowywać w aktach osobowych pracownika lub w analogicznej dokumentacji.

   6. Osoba przyjęta na stanowisko związane z pracą z dziećmi musi bezwzględnie podpisać oświadczenie o zapoznaniu się ze Standardami Ochrony Małoletnich, w tym zasad bezpiecznych relacji i zobowiązaniu do ich przestrzegania, którego wzór stanowi załącznik nr 3 do niniejszej Procedury.

   7. Brak zgody na podpisanie dokumentu wymienionego w ust. 6 uniemożliwia nawiązanie z tą osobą jakiegokolwiek stosunku prawnego (zawarcie umowy o pracę/współpracy).

   § 8.

   Obowiązki osoby odpowiedzialnej za Standardy Ochrony Małoletnich

   Do obowiązków osoby odpowiedzialnej za Standardy Ochrony Małoletnich należy:

   1. dbałość o udostępnienie Standardów ochrony dzieci;

   2. monitorowanie standardów w praktyce,

   3. przygotowanie personelu podmiotu do stosowania standardów przed przystąpieniem do pracy albo po dokonaniu zmian w tych standardach;

   4. regularne monitorowanie znajomości i przestrzegania przez personel placówki przyjętych standardów;

   5. sprawdzanie i ocena skuteczności obowiązującej Procedury;

   6. proponowanie zamian w standardach mających na celu skuteczną ochronę dzieci przed krzywdzeniem.

   Rozdział IV

   Postępowanie w przypadku podejrzenia, ujawnienia krzywdzenia dziecka

   § 9.

   Podejrzenie krzywdzenia dziecka

   1. Na potrzeby niniejszych Standardów przyjęto następującą kwalifikację zagrożenia bezpieczeństwa dziecka:

   1. popełniono czyn zabroniony na szkodę dziecka, np. wykorzystanie seksualne, znęcanie się nad dzieckiem;

   2. doszło do innej formy krzywdzenia, niebędącej przestępstwem, takiej jak np. krzyk, kary fizyczne, poniżanie;

   3. doszło do zaniedbania potrzeb życiowych dziecka (np. związanych z żywieniem, higieną, czy zdrowiem).

   2. W każdym przypadku podejrzenia, że dziecko jest krzywdzone należy zadbać o bezpieczeństwo dziecka i odseparować je od osoby podejrzewanej o krzywdzenie.

   3. Członek personelu, który podejrzewa, że dziecko jest krzywdzone ma obowiązek sporządzenia notatki służbowej i przekazania jej osobie wyznaczonej przez kierownictwo odpowiedzialnej za przyjęcie zgłoszenia.

   4. W przypadku podejrzenia, że dziecko jest krzywdzone, należy powiadomić opiekuna dziecka, a w sytuacji gdy osoba podejrzewaną o krzywdzenie jest opiekun dziecka, należy powiadomić niekrzywdzącego opiekuna.

   5. W przypadku podejrzenia krzywdzenia dziecka ze strony ze strony innego dziecka, należy powiadomić również opiekuna dziecka krzywdzącego.

   6. W przypadku podejrzenia lub powzięcia przez personel informacji o krzywdzeniu dziecka fakt ten odnotowuje się w dokumentacji medycznej dziecka.

   7. Interwencja prowadzona jest przez osobę wyznaczoną przez kierownictwo do podejmowania interwencji¹. Jeśli zachodzi taka potrzeba należy skorzystać z pomocy specjalisty np. psychologa, prawnika.

   8. Każde zgłoszenie podejrzenia krzywdzenia dziecka oraz przebieg każdej interwencji odnotowywany jest w Rejestrze Interwencji, którego wzór stanowi załącznik nr 4 do niniejszej Procedury. Rejestr przechowuje się w wersji elektronicznej zabezpieczonej hasłem, do którego dostęp posiada jedynie kierownik praktyki zawodowej.

   9. Po ujawnieniu przez dziecko krzywdzenia lub w sytuacji podejrzenia, że dziecko jest krzywdzone, osoba odpowiedzialna za organizację i udzielanie wsparcia dziecku opracowuje plan wsparcia dziecka. Plan wsparcia powinien uwzględniać indywidualną sytuację dziecka, m.in. jego wiek, samopoczucie/obrażenia, charakter zdarzenia do jakiego doszło, sytuację rodzinną i zawierać wskazania dotyczące podjęcia przez podmiot działań, których celem jest zapewnienie dziecku bezpieczeństwa i poprawa jego dobrostanu, określenie wsparcia, jakie podmiot może zaoferować dziecku; przyjrzenie się czynnikom ryzyka krzywdzenia i podjęcie działań profilaktycznych; skierowanie dziecka i/lub jego opiekunów do specjalistycznej placówki pomocy dziecku, jeżeli istnieje taka potrzeba.

   10. Plan wsparcia powinien być opracowany w porozumieniu z opiekunami dziecka. W przypadku, gdy opiekun jest osobą krzywdzącą dziecko, wówczas plan należy opracować w porozumieniu z rodzicem niekrzywdzącym lub inną osobą bliską wskazaną przez dziecko.

   1^ Obowiązek podjęcia interwencji wynika z:

   1. art. 240 Kodeksu karnego, który nakłada obowiązek powiadomienia prokuratora lub policji na każdego, kto ma wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu, usiłowaniu lub dokonaniu m.in. tych czynów: zabójstwo (art. 148 kk), spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 156 kk), zgwałcenia małoletniego poniżej 15 r. ż., zbiorowe, „kazirodcze” lub zgwałcenie ze szczególnym okrucieństwem (art. 197 §3 lub §4 kk), seksualne wykorzystanie niepoczytalności lub bezradności (art. 198 kk), seksualne wykorzystanie małoletniego poniżej lat 15 (art. 200 kk). Niedopełnienie tego obowiązku jest zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3;

   2. art. 12 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy domowej, zgodnie z którym osoby, które w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych lub zawodowych powzięły podejrzenie o popełnieniu ściganego z urzędu przestępstwa z użyciem przemocy w rodzinie mają obowiązek niezwłocznego zawiadomienia o tym policji lub prokuratora. Ponadto ustawa ta nakłada na pracowników ochrony zdrowia obowiązek wszczęcia procedury Niebieskie Karty w sytuacji podejrzenia stosowania przemocy wobec dziecka. Przemoc w tym przypadku dotyczy przemocy fizycznej, przemocy psychicznej, przemocy seksualnej i przemocy z zaniedbania;

   3. § 10.

      Postępowanie w przypadku podejrzenia krzywdzenia dziecka ze strony rodzica, opiekuna lub innych bliskich dorosłych

      1. W przypadku podejrzenia, że życie dziecka jest zagrożone lub grozi mu ciężki uszczerbek na zdrowiu z uwagi na stosowanie wobec niego przemocy domowej, a w rodzinie są lub mogą być inne dzieci narażone na krzywdzenie, należy niezwłocznie poinformować Policję i pogotowie, jeśli to konieczne, dzwoniąc pod numer 112. Poinformowania służb dokonuje członek personelu, który pierwszy powziął informację o zagrożeniu.

      2. W przypadku podejrzenia, że dziecko doświadcza przemocy z uszczerbkiem na zdrowiu, wykorzystania seksualnego lub/i zagrożone jest jego życie, należy niezwłocznie poinformować Policję i pogotowie, jeśli to konieczne, dzwoniąc pod numer 112. Poinformowania służb dokonuje członek personelu, który pierwszy powziął informację o zagrożeniu.

      3. W przypadku podejrzenia popełnienia przestępstwa na szkodę dziecka należy sporządzić pisemne zawiadomienia, opisujące najbardziej dokładnie zdarzenie, ze wskazaniem danych pokrzywdzonego (imię, nazwisko, adres, PESEL) i potencjalnego sprawcy (co najmniej imię i nazwisko i inne dane umożliwiające identyfikację, np. relacja do dziecka – ojciec, matka, miejsce zamieszkania albo miejsce pracy lub nauki) i przesłać je do najbliższej jednostki Policji lub prokuratury.

      4. W przypadku, gdy dziecko doznaje innej formy krzywdzenia, niż popełnienie przestępstwa na jego szkodę ze strony rodziców, opiekunów prawnych lub innych domowników:

      1. gdy zachowanie wobec dziecka stanowi przemoc domową¹ należy wszcząć procedurę Niebieskie Karty poprzez przesłanie formularza „Niebieska Karta – A” do przewodniczącego zespołu interdyscyplinarnego właściwego ze względu na zamieszkanie osoby doznającej przemocy domowej w terminie 5 dni;

      2. gdy zachowanie nie stanowi przemocy domowej, a dziecko doświadcza np. zaniedbania lub relacje w rodzinie są w inny sposób nieprawidłowe (np. rodzice są niewydolni wychowawczo) – należy wystąpić do sądu rodzinnego o wgląd w sytuację rodziny.

      5. Wzory dokumentów „Niebieska Karta – A” i „Niebieska Karta – B" określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 września 2023 r. w sprawie procedury "Niebieskie Karty" oraz

      1^ Przemoc domowa to jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie, wykorzystujące przewagę fizyczną, psychiczną lub ekonomiczną, naruszające prawa lub dobra osobiste osoby doznającej przemocy domowej, w szczególności narażające tę osobę na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające jej godność, nietykalność cielesną lub wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na jej zdrowiu fizycznym lub psychicznym, wywołujące u tej osoby cierpienie lub krzywdę. Do wszczęcia procedury nie jest wymagana zgoda osoby doznającej przemocy ani osoby stosującej przemoc (Art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy domowej (tj. Dz. U. z 2024 r. poz. 424, z późn. zm.).

      wzorów formularzy "Niebieska Karta" (Dz. U. poz. 1870), można je pobrać między innymi ze strony niebieskalinia .

      1. W przypadku, gdy doszło do zaniedbania potrzeb życiowych dziecka lub doszło do innego zagrożenia dobra dziecka ze strony rodziców lub opiekunów prawnych należy wystąpić do sądu rodzinnego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania dziecka o wgląd w sytuację dziecka.

      2. Niebieska Karta nie stanowi części dokumentacji medycznej.

      3. Jeżeli osobą doznającą przemocy domowej jest małoletni, w przypadku istnienia podejrzenia, że osobami stosującymi przemoc domową wobec małoletniego są rodzice, opiekunowie prawni lub faktyczni, formularz „Niebieska Karta – B" przekazuje się pełnoletniej osobie najbliższej w rozumieniu art. 115 § 11 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2024 r. poz. 17, z późn. zm.), zwanej dalej "osobą najbliższą", lub pełnoletniej osobie wskazanej przez małoletniego.

      4. Jeżeli istnieje podejrzenie, że osobami stosującymi przemoc domową wobec małoletniego są rodzice, opiekunowie prawni lub faktyczni, działania w ramach procedury przeprowadza się w obecności pełnoletniej osoby najbliższej lub pełnoletniej osoby wskazanej przez małoletniego.

      5. Formularza „Niebieska Karta – B" nie przekazuje się osobie stosującej przemoc domową.

      § 11.

      Postępowanie w przypadku podejrzenia krzywdzenia dziecka ze strony członka personelu podmiotu lub innej osoby dorosłej

      1. W przypadku podejrzenia, że dziecko doświadcza przemocy z uszczerbkiem na zdrowiu, wykorzystania seksualnego lub/i zagrożone jest jego życie, należy niezwłocznie poinformować Policję i pogotowie, jeśli to konieczne, dzwoniąc pod numer 112. Poinformowania służb dokonuje członek personelu, który pierwszy powziął informację o zagrożeniu.

      2. W przypadku podejrzenia krzywdzenia dziecka ze strony członka personelu należy niezwłocznie odsunąć tę osobę od wszelkich form kontaktu z dziećmi, aż do czasu wyjaśnienia sprawy.

      3. Jeżeli zgłoszono podejrzenie krzywdzenia dziecka przez osobę z kierownictwa podmiotu, wówczas inny członek personelu powiadamia o zgłoszeniu organ nadzorujący podmiot, a osoba odpowiedzialna za podejmowanie interwencji następnie podejmuje odpowiednią interwencję.

      4. Interwencja w przypadku podejrzenia popełnienia przestępstwa na szkodę dziecka polega na sporządzeniu pisemnego zawiadomienia, opisującego najbardziej dokładnie zdarzenie, ze wskazaniem danych pokrzywdzonego (imię, nazwisko, adres, PESEL) i potencjalnego sprawcy (co najmniej imię i nazwisko i inne dane umożliwiające identyfikację) przesłaniu go do najbliższej jednostki Policji lub prokuratury.

      5. W przypadku, gdy dziecko doznaje innej formy krzywdzenia, niż popełnienie przestępstwa na jego szkodę ze strony członka personelu przeprowadzana jest rozmowa dyscyplinująca i rozważanie zakończenia stosunku prawnego z osobą, która dopuściła się krzywdzenia.

      § 12.

      Postępowanie w przypadku podejrzenia krzywdzenia dziecka ze strony ze strony innego dziecka

      1. W przypadku podejrzenia, że dziecko doświadcza przemocy z uszczerbkiem na zdrowiu, wykorzystania seksualnego lub/i zagrożone jest jego życie, należy niezwłocznie poinformować Policję i pogotowie, jeśli to konieczne, dzwoniąc pod numer 112. Poinformowania służb dokonuje członek Personelu, który pierwszy powziął informację o zagrożeniu.

      2. Interwencja w przypadku podejrzenia popełnienia przestępstwa na szkodę dziecka przez inne dziecko polega na sporządzeniu pisemnego zawiadomienia, opisującego najbardziej dokładnie zdarzenie, ze wskazaniem danych pokrzywdzonego (imię, nazwisko, adres, PESEL) i potencjalnego sprawcy (co najmniej imię i nazwisko i inne dane umożliwiające identyfikację) przesłaniu go do najbliższej jednostki Policji lub prokuratury. W przypadku popełnienia czynu karalnego na szkodę dziecka przez osobę w wieku powyżej 10 roku życia i poniżej 17 roku życia także należy sporządzić pisemne zawiadomienie. W przypadku popełnienia czynu karalnego przez dziecko poniżej 10 roku życia na szkodę innego dziecka należy wystąpić do sądu rodzinnego właściwego ze względu na zamieszkanie dziecka o wgląd w sytuację dziecka krzywdzącego.

      3. W przypadku, gdy dziecko doznaje innej formy krzywdzenia, niż popełnienie przestępstwa na jego szkodę ze strony innego dziecka należy wystąpić do sądu rodzinnego właściwego ze względu na zamieszkanie dziecka o wgląd w sytuację dziecka krzywdzącego.

      4. W przypadku, gdy dziecko doznaje przemocy ze strony dziecka – członka rodziny (rodzeństwo, dalsza rodzina) można wszcząć procedurę Niebieskiej Karty w stosunku do opiekuna, który nie reaguje na krzywdzenie dziecka.

      § 13.

      Ujawnienie krzywdzenia

      W sytuacji ujawnienia krzywdzenia przez dziecko należy stworzyć mu możliwość wypowiedzenia się, przedstawienia swojego zdania/opinii, pamiętając, że może to być dla dziecka pierwsza i jedyna rozmowa (dziecko może już nie podjąć więcej prób poszukiwania wsparcia). Szczególnie ważne jest, by:

      1. wyrazić swoją troskę poprzez deklarację, że się dziecku wierzy;

      2. zapewnić dziecko, że dobrze uczyniło podejmując rozmowę o doznanej krzywdzie;

      3. wyjaśniać dziecku, że nie jest winne zaistniałej sytuacji;

      4. jednoznacznie negatywnie ocenić każdą formę przemocy, dając wyraźny sygnał, że jest ona niedopuszczalna i należy jej zapobiegać/powstrzymać;

      5. należy odpowiednio poinformować dziecko, kto i jak zajmie się sprawą, w tym udzielić mu informacji, że podjęte zostaną działania zapewniające mu bezpieczeństwo.

      Rozdział V

      Zasady bezpiecznego korzystania z Internetu i urządzeń elektronicznych

      § 14.

      Dostęp do Internetu

      1. Infrastruktura sieciowa praktyki umożliwia dostęp do Internetu, zarówno personelowi, jak i Pacjentom.

      2. Sieć wi-fi jest dostępna po wpisaniu loginu i hasła.