Metoda Vojty

Profesor Vaclav Vojta pracował nad rozpoznaniem i konsekwencjami uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego u bardzo małych dzieci. Doświadczenia z pracy z dziećmi z mózgowym porażeniem dziecięcym zaowocowały znalezieniem metody normalizującej nieprawidłowe napięcie mięśniowe. Stosował różne metody działania, co doprowadziło do powstania koncepcji terapeutatycznej zwanej „metodą Vojty”.

  Na postawie własnych obserwacji i wiedzy neurofizjologicznej zaproponował nowatorski sposób myślenia o dziecku z uszkodzonym układem nerwowym. Metoda Vojty to zarówno metoda diagnozowania funkcji układu nerwowego już u noworodków, jak również metoda rehabilitacji. Vojta rozpoczął pracę lekarza w 1952 roku w ośrodku dla dzieci dotkniętych mózgowym porażeniem dziecięcym, gdzie miał okazję obserwować zachowania dzieci.Opisał wzorce ruchu pojawiające się kolejno w pierwszym roku życia u rozwijających się prawidłowo zdrowych dzieci i porównał je z elementami zachowań ruchowych charakterystycznych dla dzieci z zaburzeniami rozwoju.
Tak powstała kinezjologia, nauka o wzorcach ruchu, którą Vojta zastosował do oceny stanu neurorozwojowego noworodków i niemowląt. Vojta zauważył, że noworodek ma od pierwszych dni życia umiejętność kontroli postawy, czyli automatycznej kontroli własnego ciała. W trakcje rozwoju pojawiają się nowe zachowania spontanicznej motoryki oraz zmienia się, wraz z wiekiem i stopniem dojrzałości układu nerwowego, sposób reagowania na zmianę ułożenia ciała w przestrzeni.

Jakość automatycznej kontroli postawy zależy od sprawności struktur i ośrodków nerwowych, a także łączących je dróg oraz od informacji dostarczanych podczas zmiany położenia ciała w przestrzeni z organów wewnętrznych, a także odbieranych przez zmysły (wzrok, dotyk, propriocepcja). Wychylenia ciała rejestrowane są także przez układ przedsionkowy ucha wewnętrznego, wrażliwy na różnice przyspieszenia i zmiany położenia głowy w trzech płaszczyznach (czołowej, strzałkowej i poprzecznej). Jeśli wszystkie organy i zmysły pracują prawidłowo, niemowlę zachowuje się zgodnie z normą. Jeśli doszło do niedotlenienia mózgu i przerwania drogi rozwojowej, dziecko nie umie reagować prawidłowo.
Umiejętność automatycznej reakcji na zmianę położenia ciała w przestrzeni została przez Vojtę nazwana reaktywnością posturalną. Ontogeneza motoryczna (program rozwoju ruchowego) i ontogeneza posturalna (program rozwoju umiejętności kontroli postawy ciała) – jest ścisły związek między sprawnością ruchową, a umiejętnością reagowania na zmiany położenia ciała.
Badanie neurorozwojowe niemowląt według Vojty opiera się na trzech elementach:
1. Doskonałej znajomości prawidłowego rozwoju i oceny motoryki spontanicznej niemowlęcia w leżeniu przodem (na brzuchu) i tyłem (na plecach).
2. Ocenie reaktywności posturalnej, to jest zdolności do automatycznej kontroli ciała w przestrzeni.
3. Ocenie wybranych odruchów pierwotnych.

Metoda odruchowej lokomocji według Vojty Prof. Vojta odkrył odruchową lokomocję, czyli odruchowe reakcje przemieszczania się do przodu. Zauważył, że jest w stanie wywoływać nieświadome, powtarzające się reakcje ruchowe tułowia i kończyn jako odpowiedź na konkretne bodźce stosowane w określonych pozycjach ciała, a wszelkie wzorce ruchowe mają cechy lokomocji. Vojta stwierdził, że chodzi o wrodzone wzorce ruchowe. Jeśli udało się wywołać regularne pojawianie się takich wzorców, to u dzieci z zaburzeniami ośrodkowego układu nerwowego jest funkcjonalna blokada rozwoju ruchowego.
Terapeuta nie uczy, nie ćwiczy, ani nie trenuje normalnych procesów ruchowych (chwytanie, wstawanie, chodzenie), lecz pobudza do aktywności mózg i jego wrodzone, zakodowane wzorce ruchowe. Wymusza przetransportowanie aktywności do mięśni tułowia i kończyn i wyzwolenie ich w formie ruchu. Metoda bazuje na tzw. odruchowej lokomocji i jeśli będzie się wyzwalać ją terapeutycznie, umożliwi ona dzieciom z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego i układu mięśniowo-szkieletowego normalne funkcjonowanie podstawowych wrodzonych wzorców.

Aby to osiągnąć terapeuta stosuje w pozycji na plecach, na brzuchu i na boku ucisk na określone strefy ciała, co wyzwala u pacjenta odruchowe kompleksy ruchowe: odruchowe pełzanie i odruchowy obrót. Zawierają one wszystkie elementy charaktery-styczne dla sposobu poruszania się człowieka.

Metoda Volty może być stosowana od chwili narodzin, ponieważ u noworodków centralny układ nerwowy może się łatwo formować, a drogi nerwowe, choć zablokowane, są nadal dostępne i wzorce zastępcze (nieprawidłowe) nie utrwaliły się.

Odruchowe pełzanie jest procesem ruchowym, w którym pojawiają się najistotniejsze cechy lokomocji: sterowanie postawą, mechanizmy podporowo-wyprostne jako przeciwdziałanie sile ciężkości i celowe ruchy kroczenia nóg i ramion. Pozycją wyjściową jest pozycja na brzuchy, głowa na boku leży na podłożu.

Odruchowy obrót rozpoczyna się w pozycji na plecach, przez pozycję na boku i kończy raczkowaniem.

Pierwsza faza rozpoczyna się w ułożeniu na plecach. Ramiona i nogi są luźno wyprostowane. Przez drażnienie strefy piersiowej w przestrzeni międzyżebrowej (między 7 i 8 żebrem) osiągany jest obrót w bok. Reakcją jest prostowanie kręgosłupa, zgięcie nóg w stawach i ich utrzymanie w górze aktywnie przeciwko sile ciążenia, przygotowanie rąk do przyszłej funkcji podpierającej, ruchy gałek ocznych do boku, pojawienie się odruchów przełykania, pogłębienie oddechu i skoordynowana i zróżnicowana aktywacja mięśni brzucha.

NDT Bobath Twórcami metody byli Czesi, fizjoterapeutka Berta i jej mąż neurolog Karel Bobath, pracujący w pierwszej połowie ubiegłego wieku. Na podstawie czeskiej metody szwajcarska lekarka, Elizabeth Koeng i fizjoterapeutka Mary Quinton stworzyły leczenie neurorozwojowe (Neurodevelopmental Treatment - NDT). Koncepcja metody NDT-Bobath opiera się na obserwacjach pacjentów w różnym wieku, u których nastąpiły zmiany w funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego. Przez porównywanie prawidłowego i patologicznego rozwoju psychomotorycznego u noworodków i u dzieci, twórcy oceniali stopień dojrzałości oraz funkcjono-wanie ośrodkowego układu nerwowego. Ocena stopnia dojrzałości układu nerwowego pozwala wcześnie wykryć zaburzenia związane z rozwojem ruchu oraz zaplanować odpowiednią rehabilitację. Celem metody jest rozwinięcie prawidłowych odruchów, które nie występują u większości dzieci z uszkodzonym układu nerwowego oraz hamowanie odruchów patologicznych i normalizacja napięcia mięśniowego. Program rehabilitacyjny ustalany jest indywidualnie i dostosowany jest do aktu-alnych możliwości pacjenta, jednocześnie daje dziecku poczucie pewności i bezpieczeństwa, motywuje do dalszych ćwiczeń i utrwala nowo zdobyte umiejętności. Tera-peuta nadzorując ćwiczenia, stopniowo zachęca podopiecznego do podejmowania wyzwań i inicjatywy. Uczy rodziców prawidłowego prowadzenia ćwiczeń oraz specjalnego zajmowania się dzieckiem podczas codziennych czynności. Metoda NDT-Bobath polega na stosowaniu odruchów, mających za zadanie ułatwienie ruchu oraz rozwój dziecka. Ćwiczenia polegające na prawidłowym ułożeniu ciała i ustawieniu punktów kluczowych (głowa, szyja, obręcze barkowa i biodrowa) torują pożądane ruchy, a hamują patologiczne, zmieniając się wraz z umiejętnościami dziecka i pomagając ustalić prawidłowe odruchy postawy na podstawie czynnych ruchów. Wspomaganie jednej ze stref dziecka umożliwia jednoczesne usprawnianie. Metoda NDT-Bobath to wiele różnych technik np. poklepywanie określonej części ciała (może działać hamująco lub stymulująco), zatrzymanie ruchu w wybranej fazie i utrzymanie tej pozycji. Dzięki ćwiczeniom dziecko uczy się własnego ciała i umie się nim posługiwać w prawidłowy, celowy sposób. Usprawnianie według metody NDT-Bobath jest szczególnie przydatne w leczeniu niemowląt i dzieci, ponieważ prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie, noszenie, czy zabawa z nim są naturalnym sposobem utrwalenia wzorców ruchowych wspomaganych przez fizjoterapeutę.

Trójwymiarowa, manualna terapia stóp

Terapia oparta jest na funkcjonalnym rozwoju stopy w pierwszym roku życia dziecka oraz na zasadach terapii manualnej. Zasady tej terapii tworzą podstawę do wczesnego diagnozowania i wczesnego leczenia nieprawidłowego ustawienia stopy min. stopy przywiedzeniowo-serpentynowej, stopy końsko-szpotawej, stopy koślawej, płaskostopia. Terapia ta umożliwia wczesne diagnozowanie i rehabilitację nieprawidłowego ustawienia stopy przez specjalne manualne techniki mobilizacyjne i rozciągające i opiera się na funkcjonalnych powiązaniach nerwowo-mięśniowych. Prowadzona jest w podstawowym wzorcu ruchowym będącym podstawą prawidłowego rozwoju dziecka uwzględniając trójwymiarowość stopy. Wszystkie stosowane w niej ćwiczenia/pozycje mają swoje uzasadnienie i odzwierciedlenie w prawidłowym rozwoju ruchowym, a techniki rozciągania, korekcji zgodne są z fizjologią.

Metoda ta składa się z jasno określonej diagnostyki, w której ocenia się nie samą stopę, czy też nogę, ale całą postawę oraz wzorce ruchowe w jakich dziecko funkcjonuje z oczywistym uwzględnieniem kończyn dolnych. Przeprowadzone zostają określone chwyty diagnostyczne i badanie wg opracowanego schematu. Na podstawie tak przeprowadzonej szczegółowej oceny, przechodzi się do ustalenia programu ćwiczeń, których celem jest przywrócenie prawidłowego ustawienia, prawidłowej pracy kończyn dolnych w fizjologicznych wzorcach ruchowych. Następnie, po wykonanych ćwiczeniach stosuje się bandaże, które podtrzymują efekt terapii poprzez takie zawinięcie, które stymuluje stopę do prawidłowego ustawienia. Aby efekty terapii się utrwalały terapia musi być codziennie kontynuowana przez rodziców w domu. Wymaga ona więc pewnej dyscypliny od rodziców, jednak ma to też taką zaletę, że jeśli rodzic opanuje już wszystkie potrzebne ćwiczenia, to znacznie zmniejsza się częstotliwość spotkań z fizjoterapeutą.

Metoda znajduje zastosowanie w przypadku następujących wad stóp:

– stopa końsko-szpotawa

– stopa szpotawa (przywiedzione przodostopie)

– stopa serpentynowa

– stopa piętowa

– stopa płasko–koślawa

Kinesiotaping

Plastrowanie polega na umieszczeniu na ciele, w ściśle określony sposób, nierozciągliwego, lub elastycznego plastra. Nalepiony plaster jest źródłem bodźców wyłącznie mechanicznych (nie jest nasączony żadnym lekiem) i w zależności od rodzaju plastra, sposobu i miejsca aplikacji, ma różnorakie oddziaływanie. Plastra grubość, ciężar właściwy i rozciągliwość są zbliżone do parametrów ludzkiej skóry.

Kinesiotaping:

- stymuluje zakończenia nerwowe na skórze,

- pozwala na zachowanie pełnego zakresu ruchu, świadomą normalizację napięcia mięśniowego,

- pozwala na aktywowanie uszkodzonych mięśni,

- zmniejsza ból i nienaturalne odczucia,

- likwiduje zastoje i obrzęki limfatyczne

- koryguje niewłaściwe pozycje partnerów stawowych,

- koryguje ułożenia powięzi i skóry i poprawia mikrokrążenie.

Osteopatia pediatryczna to specjalność osteopatii skupiająca się na zabiegach manualnych stosowanych u dzieci. Jej celem jest poprawa zdrowia i funkcjonowania młodych pacjentów poprzez ocenę i leczenie różnych zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego. Osteopaci pediatryczni wykorzystują delikatne techniki manipulacyjne, aby złagodzić dyskomfort, poprawić ruchomość i wspomóc naturalne zdolności samoregeneracji organizmu dziecięcego. Osteopatia pediatryczna może być skutecznym wsparciem w leczeniu wielu schorzeń, takich jak kolki, asymetria głowy, problemy z kręgosłupem czy trudności w układzie trawiennym. Jej holistyczne podejście do zdrowia i dobrostanu dziecka bierze pod uwagę całe ciało dziecka, a nie tylko objawy pojedynczych schorzeń. Osteopatia pediatryczna różni się od osteopatii dla dorosłych głównie ze względu na różnice w rozwoju i anatomii dziecka. Jeśli masz pytania dotyczące osteopatii pediatrycznej lub potrzebujesz pomocy w przypadku problemów zdrowotnych Twojego dziecka, osteopata pediatryczny może dostarczyć Ci odpowiednich informacji i wsparcia.

NOWA FORMA TERAPII!

Nasze Centrum-Rehabilitacji Jest Referencyjnym ośrodkiem Doboru Nowoczesnych Sensorycznych Wkładek Dla dzieci. IGLI: Dynamiczne Indywidualne Sensoryczne i Dynamiczne Wkładki z włókna węglowego. Kiedy warto zastosować? Jeśli Wasze dziecko: - koślawi kolana lub stopy, - ustawia stopy do środka lub na zewnątrz, - skarży się na bol w okolicy nóg, - utyka, często się przewraca, szybko meczy - niszczy, nierównomiernie ściera podeszwy butów. Na czym polega innowacyjność terapeutycznej wkładki IGLI? - jedyna taka na rynku, opatentowana(karbon + trzpienie) funkcjonalna - przyczynia się do celowego wywołania bodźców sensomotorycznych w obszarze stopy dziecka - łatwa do dostosowania - fizjoterapeuta może ja zmieniać w trakcie terapii IGLI Junior to wkładki spełniające szczególne wymagania jakie stawiają stopy w okresie wzrostu a przy tym są bardzo dobrze akceptowane przez dziecil IGLI Junior mogą aktywnie wyeliminować zaburzenia chodu, koordynacji oraz zaburzenia postrzegania, poprawiają sposób chodzenia, aktywizują mięsnie i prawidłową postawę Zapraszamy na kompleksową wizytę, przeprowadzimy wywiad, badanie całej postawy dziecka, komputerowe badanie stopy, przeszkolimy rodziców z nowoczesnej trójwymiarowej terapii manualnej wad stop!

Terapię prowadzi fizjoterapeuta Mgr Mateusz Grodzicki

Konsultacje

KONIECZNIE ZGŁOŚ SIĘ DO NAS - POMOŻEMY WAM!

Zaburzenia neurorozwojowe obejmują wiele nieprawidłowości zarówno rozwoju ruchowego, jak i intelektualnego oraz społecznego dziecka. Wczesne wykrycie zaburzeń może ułatwić właściwe postępowanie z niemowlęciem oraz umożliwić dalszy niezaburzony rozwój.

Rozwój człowieka jest procesem niezwykle złożonym i długotrwałym. Znajomość dokładnej ontogenezy motorycznej jest warunkiem oceny stanu pacjenta i zaplanowania terapii.

Wszystkie metody, mające zastosowanie w terapii dziecka z zaburzeniami neurorozwojowymi mają podstawy neurofizjologii. Cała rehabilitacja dzieci opiera się na wykorzystaniu wiedzy na temat dojrzewania ośrodkowego układu nerwowego i neuroplastyczności mózgu, która pozwala na tworzenie nowych obszarów czynnościowych, na zwiększeniu gęstości neuronalnej w miejscu uszkodzenia, a na sąsiednich polach aktywacji mechanizmów kompensacyjnych i jest podstawą tzw. wczesnej interwencji. Celem rehabilitacji jest zawsze przywrócenie maksymalnych możliwości funkcjonalnych, co u dzieci widoczne jest w aktywacji prawidłowego programu ontogenezy motorycznej.

Jeśli Twoje dziecko:
- dziecko płacze stale bez konkretnego powodu,
- jego krzyk jest ostry,
- ma trudności z zasypianiem;
- ma problemy podczas karmienia – pręży się, odgina, nie umie uchwycić brodawki sutkowej lub skoordynować ssania i połykania,
- ma nadmierne reakcje lękowe podczas codziennej toalety;
- ma uporczywe kolki brzuszne,
- zbyt krótko śpi w ciągu doby (bezpośrednio po posiłku, lub jego sen jest płytki),
- jest nadmiernie spokojne, brak zainteresowania ludzką twarzą, brak wodzenia wzrokiem za przedmiotem pod koniec drugiego miesiąca życia;
- drżą mu kończyny, broda, ma drgawki;
- utrzymuje asymetryczne ułożenie ciała, stałe asymetryczne ustawienie głowy;
- patrzy chętnej tylko w jedną stronę;
- ma wzmożony wyprost kończyn;
- ma większą swobodę ruchów jednej ręki lub nogi;
- dźwignięte nogi opadają stale na jedną stronę;
- głowa stale pochylona jest na jeden bok;
- pięści mocno zamknięte i kciuk schowany w dłoni (po szóstym tygodniu życia), lub jedna pięść mocniej zaciśnięta, niż druga;
- nierówne odwiedzenie ud w stawie biodrowym;
- nierówne ustawienie stóp;
- zbyt częsty odruch Moro.

Terapia czaszkowo-krzyżowa to jedna z metod przywracania zdrowia. Jest bezpieczna i skuteczna w leczeniu ludzi w każdym wieku(od noworodka po osoby starsze). Umożliwia poprawę jakości życia bez względu na obecny poziom funkcjonowania. Pomaga w wielu przypadkach, gdyż ma charakter holistyczny. Nie leczy się tu widocznych i zgłaszanych przez pacjenta dolegliwości, ale całe ciało. Cykliczne i systematyczne sesje terapii czaszkowo–krzyżowej mogą pomóc w regulacji pracy całego organizmu zwiększając możliwości pacjenta do samouzdrowiania. Wszystkie zdolności i zasoby, jakich człowiek potrzebuje do zachowania zdrowia są, bowiem obecne w nim samym. Terapia ma za zadanie przywrócić jedynie naturalny ruch w ciele. Poprawiają się funkcje układów: nerwowego, mięśniowo-kostnego, krążenia, limfatycznego, endokrynnego, oddechowego. Z reguły pacjent szybko odczuwa poprawę samopoczucia. Zauważalna jest też zmiana funkcjonalna. Terapia jest, więc bardzo dobrym uzupełnieniem innych terapii czy leczenia konwencjonalnego, wspomagając szybszą regenerację stanu fizycznego i psychicznego pacjenta. Ponadto zwiększa ona ogólną witalność i relaksuje przywracając zadowolenie i radość życia.

Układ czaszkowo-krzyżowy

Założeniem terapii czaszkowo-krzyżowej jest, że organizm funkcjonuje jako całość, zarówno w stanie zdrowia jak i podczas choroby. Wszystkie struktury są ze sobą wzajemnie połączone, a ciało posiada układ samoregulacji prowadzący do homeostazy. Ważnym elementem tej spójności jest powięź, która występuje w całym ciele i otacza dosłownie wszystkie jego struktury. Ma ona istotne znaczenie w zachowaniu zdrowia, gdyż stan nieprawidłowości jej napięcia może być przenoszony od jednej części ciała do innej, nawet bardzo odległej.

Sam układ czaszkowo-krzyżowy, to półzamknięty układ hydrauliczny. Worek tego sytemu kształtuje opona twarda, która ma formę rury biegnącej wzdłuż kanału kręgowego. Upraszczając, z jednej strony jest ona przyczepiona do wewnętrznych stron kości czaszki, a z drugiej do kości krzyżowej. Układ obejmuje płyn mózgowo-rdzeniowy, kości czaszki, kość krzyżową oraz ośrodkowy układ nerwowy, wraz z otaczającymi go oponami.

Płyn mózgowo-rdzeniowy zapewnia podstawowe odżywienie ośrodkowego układu nerwowego, co pomaga w zachowaniu ciągłej chemicznej równowagi. Jeśli fizjologia płynu jest zaburzona, może to wpływać negatywnie na funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego i stanu zdrowia całego organizmu. Swobodny, nieograniczony ruch płynu jest najważniejszym czynnikiem zachowania zdrowia. Ograniczenia funkcjonowania kości czaszki mogą wpływać na powstanie zaburzeń procesów fizjologicznych w dowolnych innych obszarach ciała i na odwrót, zaburzenia w ciele mogą prowadzić do ograniczeń w obrębie kości czaszki. Zaburzenia dotykające kości krzyżowej, mogą wpływać na funkcjonowanie wyżej położonych struktur.

Główne cele terapii:

1. Przywrócenie właściwego fizjologicznego obiegu płynu mózgowo-rdzeniowego w systemie czaszkowo-krzyżowym.

3. Przywrócenie ruchomości kości czaszki.

4. Rozluźnianie restrykcji powięziowych.

5. Poprawa ruchomości opony twardej.

Przebieg terapii:

Sama terapia jest bardzo przyjemna. To rodzaj terapii manualnej. Odbywa się na leżąco, pacjent może być przykryty kocem. Terapeuta dostraja się do pacjenta. Podczas pracy używa delikatnej siły. Jest to subtelny i nieinwazyjny dotyk. Stymulacja dotyczy obszarów ciała w obrębie kości krzyżowej, miednicy, przepony, otworu górnego klatki piersiowej i kości czaszki w celu rozluźnienia struktur łącznotkankowych, unormowania rytmu i przywrócenia swobodnego przepływu płynu mózgowo–rdzeniowego w dalsze części ciała.

Sesja trwa około 45 minut.

Ilość spotkań dostosowuje się do potrzeb pacjenta. Czasami wystarczy kilka cotygodniowych sesji, a w innych przypadkach leczenie trwa nawet przez wiele miesięcy.

Przygotowanie do terapii:

• wygodny ubiór

• dla noworodków i niemowląt wskazany jest własny kocyk (kołderka, pieluszka) by przyjemniej im się leżało

• dla dzieci warto też przynieść ich ulubione zabawki, książeczki

Przeciwskazania:

• wczesna ciąża (pierwszy trymestr)

• zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe

• nieustabilizowany udar

• tętniak mózgu

• krwiak mózgu

• przepuklina rdzenia przedłużonego

• świeże złamania czaszki

• wyciek płynu mózgowo-rdzeniowego

• rozszczep kręgosłupa

• Malformacja Arnolda Chiari

Wskazania do terapii:

• bóle i zawroty głowy, migreny, szumy uszne

• bóle kręgosłupa, pleców, stawów, kończyn; zmiany zwyrodnieniowe,

• cierpnięcia i mrowienia

• zespół jelita wrażliwego, wzdęcia, zaparcia, inne

• fibromialgia

• nerwice, stres, tiki, stany depresyjne i lękowe, napady strachu, traumy różnego pochodzenia,

• zaburzenia koncentracji, problemy w uczeniu się i zapamiętywaniu, dysleksja

• nadpobudliwość,

• urazy powypadkowe

• autyzm, ADHD, Zespół Aspergera

• zaburzenia osobowości, psychozy

• chroniczne zmęczenie, zaburzenia snu,

• dysfunkcje w obrębie czaszki: zatoki, wzrok, słuch, staw skroniowo-żuchwowy

• nadwaga, „opuchnięcia“

• urazy mózgu oraz rdzenia kręgowego

• PTSD –Syndrom Stresu Pourazowego

• zaburzenia endokrynologiczne

• zaburzenia pooperacyjne, urazy okołoporodowe matki i dziecka

• problemy z zajściem w ciążę, zaburzenia miesiączkowania, bolesne miesiączkowanie

• zastoje, niewydolność żylna, nadciśnienie tętnicze.

• bóle czynnościowe, zaparcia, biegunki, kolki, zaburzenia trawienia

Wskazania do terapii dzieci:

• wady postawy

• nierównowaga miednicy

• stopy płasko-koślawe, kolana koślawe

• zaburzenia oddychania

• zaburzenia wypróżniania, kolki

• kręcze

• wodogłowie, małogłowie

• Autyzm, Zespół Aspergera, padaczka, MPD

• spastyka, hipotonia, hipertonia

• asymetrie

• idiopatyczne skoliozy dziecięce

• lęki, niepokoje, zaburzenia snu

• afonia, zaburzenia mowy

• stany pourazowe, pooperacyjne

Więcej informacji o terapii czaszkowo-krzyżowej: https://upledgerinstitute.pl/